من آدم آرومی ام. به این راحتی ها عصبانی نمی شم. اگر هم عصبانی بشم، راهم رو می گیرم می رم. تا زمانی که عصبانیتم فروکش کنه. بعد، یه مدت که بگذره کلا عصبانیتم یادم می ره. (فقط اگه قبل از اینکه عصبانیتم تموم بشه، اون کسی که از دستش عصبانی ام، دنبالم راه بیافته و هی کلید کنه، به بدترین شکل ممکن می چزونمش. خدا به داد طرف برسه. بدجور دلش رو می شکنم. از دیدن ناامیدی توی چشمهاش لذت می برم. من متاسفانه چند دقیقه، یا چند ساعتی رو باید تنها باشم تا آروم بشم).

ولی وقتی این زمان بگذره، عصبانیتم تموم می شه و طرف رو کاملا می بخشم. حتی اگه بدترین کارها رو در حق من کرده باشه، باز هم می بخشمش. فقط اگه احساس کنم ممکنه باز هم اذیت بشم، رابطه م رو باهاش کم می کنم. اگه غریبه بوده باشه، که دیگه هیچی. نه خانی اومده، نه خانی رفته.

کلا هیچوقت کینه به دل نمی گیرم. از کتک کاری متنفرم. کارم به تلافی هم نمی رسه.
معتقدم اون کسی که باعث رنجش من شده، یا مریضه، یا احمق. یا اینکه شرایطش در اون لحظه طوری بوده که نتونسته بهتر رفتار کنه.

ولی همونطوری که گفتم به این راحتی ها عصبانی نمی شم. فوقش هر دو سه ماه یکبار. که اون موقع هم تمام سعی ام رو می کنم که ساکت باشم و معمولا هم مهلکه رو ترک می کنم.