امروز داشتم به این موضوع فکر می کردم که چقدر خوبه همه انسانها مثل هم نیستند. یه لحظه تصور اینکه همه شبیه خودم باشن... در اون صورت چقدر دنیا سخت می شد.

تصور جهان آخرتی که همه بخوان شبیه هم باشن هم وحشتناکه. فرض کنید حوری ها همه عین هم باشن!! اونوقت وقتی می ری توی حوض عسل آب تنی، دقیقا می دونی وقتی می یای بیرون چه قیافه ای جلوته. اونوقت همه چی قابل پیش بینی می شه. بعد دیگه هیجان مفهومی نداره. البته وعده بهشت با خوراکی ها و حوری هاش خوبه. چی بهتر از این؟ مگه انسان مومن از زندگیش چیز بیشتری می خواد؟؟

گاهی وقتها دوست دارم یه سری از باورها رو مسخره کنم.