من وبلاگ‌نويساني كه دلشون مي‌خواد يه وبلاگ پرخواننده داشته‌باشند رو اصلاً درك نمي‌كنم. آخه داشتن يه وبلاگ پرخواننده با يه وبلاگ بي‌خواننده واقعاً چه فرقي مي‌كنه؟؟ (صداشو در نيار، من از وقتي فهميدم تعداد خوانندگان وبلاگ من بيشتر از اونيه كه فكرش رو مي‌كردم، كلي ذوقيدم.) ولي جون من ول كنين بابا.
همة اينها رو نوشتم كه آخرش، بدين‌وسيله اعلام كنم كه من حوصلة هرگونه ابراز عقايد تكان‌دهنده، يا جهاني نوشتن، يا نوشتن در جهت پرخواننده كردن اين نارنجي‌خونه و... را نداشته، و خب، خوصله ندارم ديگه بابا...
از صبر و تحمل شما واقعاً متشكرم و بهتون تبريك مي‌گم. چون؛ گر صبر كني حتماً يه اتفاقهاي خوبي مي‌افته... (با تشكر از شما كه فرمودين سومين نفرين!)
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر